Wtedy za mniejsze pieniądze można wykupić je na własność, a tym samym zaczynamy więcej zarabiać za usługi, które ów przybytki oferują. Jeśli już zastraszymy odpowiednią ilość lokali w okolicy to dzielnica traci na wartości. Właśnie takie momenty są fajne w Shakedown: Hawaii. W zakładzie fryzjerskim demolka nie zrobiła wrażenia na pani stylistce fryzur, ale już opitolenie jej bujnej czupryny nożyczkami i „zmiana stylówy na siłę” szybko sprawiła, że zmieniła zdanie. Innymi sposobami wywierania nacisku argumentem siły są też: zastraszanie klientów, napadanie dostawców… jest tego bardzo dużo, na różne sposoby i z humorem. Jeśli właściciel się nie zgodzi to trzeba mu pokazać przeciw czemu będzie płacił i demolujemy wtedy lokal. Powiększanie imperium to na początku zastraszanie małych biznesów i oferowanie „ochrony” za haracz. Rozgrywka to standard w tego typu grach: napady, zabijanie, niszczenie konkurencji, gdzieś pojechać, coś wykonać, wrócić… po prostu otoczka fabularna fajnie to scala. Twórcy naśmiewają się z konsumpcjonizmu i parodiują duże korporacje. Takie działania: zmiana opakowania, znalezienie rynku zbytu w innej grupie docelowej są po prostu ciekawe i podane w humorystyczny sposób, więc chciałem zobaczyć co będzie dalej. Jak wpaja się konsumentom coś czego nie potrzebują, ogranicza datę przydatności aby sprzedawać więcej i przebrandowuje produkty gdy nie radzą sobie na rynku. Podczas tego wszystkiego w wielu mini scenkach i ponad stu kilkuminutowych misjach zobaczymy jak działa obecny marketing. Zaczynamy robić przekręty, napadać na konkurencje, wykupywać dzielnice i budować swoje imperium.
W grze Shakedown: Hawaii to jest właśnie główną osią fabularną. Korporacje strumieniujące filmy, zakupy online czy przewozy pasażerskie zamawiane z aplikacji na telefonie zabijają klasyczne przedsiębiorstwa, więc dyrektor zaczyna kombinować i uczy się zarządzać w nowych czasach. Jego interesy jak wypożyczalnia kaset video, sklepy stacjonarne czy sieć taksówkarska zostają wypierane przez nowoczesne modele biznesowe. Jego interesy jak wypożyczalnia kaset video, W grze wcielamy się w podstarzałego dyrektora firmy, która nie radzi sobie w nowych czasach. W grze wcielamy się w podstarzałego dyrektora firmy, która nie radzi sobie w nowych czasach. Die Dialoge und die Story an sich fand ich ganz witzig. Ich finde das Spiel hat genau die richtige Länge. Geht aber natürlich deutlich schneller, gerade wenn man nur die Story durchspielen will. Hab das Spiel jetzt zu 100 prozent durch. Der Schwiefigkeitsgrad ist sehr angenehm nur ein paar Ladekabel waren etwas schwer zu finden. Den Graphikstil find ich spitze und sehr charmant. Durch die gute Musik wird die Atmosphäre noch besser. Trotzdem macht es einfach richtig Laune die ganze Insel zu kaufen. Jedes Gebäude zu kaufen sollte ein Hurra auslösen und nicht so eine Szene vor dem Kauf. Das letzte Gebäude zu kaufen war irgendwie leicht erniedrigend. Und die Upgrades für die über 400 Gebäude zu kaufen dauert viiiel zu lange. Etwas schade ist, dass man zu schnell zu viel Geld hat um alle Gebäude mit allen Upgrades zu kaufen. Die Karte hat so gut wie keine Symbole und somit ist es sehr umständlich etwas zu finden, wie zum Beispiel den Tierarzt. Alle Upgrades für jeden Charakter zu kaufen ist für mich so zu grindig. Und scheinbar kann man das nur für den Ceo machen.
Was mir nicht so gut gefällt ist, dass man das Geld, das man von der Firma in die eigenen Taschen abzweigt, zu langsam erhöht werden kann. Es nimmt sich einfach nicht so ernst, dadurch zieht der Zynismus einen auch nicht runter sondern wirkt sogar witzig.
In letzter Zeit find ich Gewaltspiele nicht mehr so toll aber dieses Spiel macht das richtig. Jedenfalls stimmt hier einfach das Wesentliche. Vielleicht hat das Spiel einfach einen falschen Tag bei mir erwischt. Ist zu lange her um zu sagen woran das liegt. Mir gefiel dieser Teil deutlich besser als der Vorgänger City Rampage. This review contains spoilers, click expand to view.
0 kommentar(er)
